Nanking şehrinde prestijli bir okulun müdürü olan Peng ansızın hasta olmuş. Bir sabah kıpırdayamaz halde uyanınca hastaneye taşınmış ve doktorlar vücudundaki tüm kaslarının çektiğini ve kırılgan olduğunu söylemişler. Polimiyositis denen bir hastalığın son safhalarıymış. Onu 4 ay sonra eve yolladıklarında, hiç hareket etmemesi ve ederken de çok dikkatli olması konusunda onu uyarmışlar.

Evde ilaç alarak yatmaktan kilo almış. Birşey olmasın diye kımıldatmadığı kasları hareketsizlikten daha da kötü olmuş. Tuvalete bile eşinin yardımı olmadan gidemiyormuş. Benzer durumdaki bir kaç yakınının öldüğünü hatırlayınca panik olmuş.

Çigong ile olan ilk deneyimi pek de başarılı olmamış. Okuldayken denk gelen bir Çigong uygulayıcısı ona Çi verdiiğnde kasları daha da şişince, bunun kaslarının Çi’ye olan olumlu tepkimesi olduğunu bilmediği için kötü birşey sanıp yarıda kesmiş. Bir daha da yapmaya korkmuş. Ancak arkadaşı ona çok basit olan La-Chi (Çi yakalama) hareketini öğretince kendi başına yattığı yerden yapmaya başlamış.

Günde 9 saate yakın her dakika bu hareketi yapmaya devam edip Çi’nin ellerine gelmesi için dua etmiş. Bir süre sonra yataktan sandalyeye terfi etmiş. Oturduğu yerden yapmaya devam etmiş. En son da kendini ayakta yaparken bulmuş. Elindeki Zhineng Çigong kitabından tüm hareketleri uygulamaya başlamış.

3 hafta sonra ilaçları bırakıp yürüyüşlere başlamış. Artık eşinin desteğine de ihtiyacı kalmamış. Bu bile başlı başına sevindirici bir durummuş.

Karısı ona eşlik ederek Merkez’e gelmişler. Burda guruba katılmış ve 2 aylık sıkı bir çalışmayla koşmaya ve zıplamaya başlamış (Burada ayağa kalkıp Chan’in önünde zıplıyor).

“Peki öğrencilerine de Çigong öğretecek misin?” sorusuna “Elbette ama dinlerlerse” diye cevap veriyor. Kendisinin yeterince inandırıcı bir örnek olup olmadığını sorunca da “Doğru ama insanların bunu hissetmesi lazım, duymak yetmiyor bazen. Benim buna inanmam için hayati tehlike atlatmam gerekti. İnsanlar bu duruma gelmeden onları teşvik etmek lazım”.