Merkez’de görev alan ve Batı Tıbbı eğitimi almış olan 26 doktordan biri Dr. Zhang. Ancak Dr. Zhang yerine burada ona Hoca Zhang diye sesleniyorlar. Burada Hoca olmak doktor olmaktan daha prestijli!

Bulunduğu bölgedeki en büyük hastanenin baş dahiliyecisi olduğu halde, kendi damar hastalığına, kronik bronşitine ve artiritine çare bulamamış. Doktor olduğu için istediği ilacı almakta da özgürmüş üstelik. 1988’de gönülsüzce işinden ayrılıp emekli olmuş.

Emekli olunca canı sıkılan Dr Zhang parklarda vakit geçirmeye başlamış ve burada yapılan sabah çalışmalarına katılmış. Pek çok Çigong türü öğrenmiş. Ancak Zhineng Çigong öğrendiğinde diğer formlardan vazgeçmiş.

Nasıl bu karara vamış? 2 sebebi varmış. İlki Zhineng Çigong’un diğerlerine göre daha bilimsel oluşu. Abartılı bir yanının olmayışı ve hurafe şeyler içermeyişi. İkincisi teorik temellere oturması ve Lao-Shi’nin yazılarıyla doküman olarak yer alması. Kendi de bilim insanı olduğu için teorik kısmı onu cezbeden taraf olmuş.

“Bir kerede birden fazla Çigong türü yapılamaz mı peki?” diye sormuş Chan. “Buna kimsenin vakti olacağını sanmıyorum” demiş Zhang. Bir formda usatalaşıp sebatla onu çalışmanın daha faydalı olacağını savunmuş. Bunu pek çok spor dalını az çok bilip ancak birinde profesyonel olmakla benzeştirmiş. “Aynı gün hem futbol, hem basketbol, hem de voleybol oynayamazsın, oynasan bile içlerinden birinde çok iyi olmana imkan yok, çünkü içlerinden seçeceğin birinde hergün yapacağın düzenli idmanlar seni o dalda iyi yapabilir” demiş.

Çigong’u kalpten duygularla severek yapmış. Hem ilaçlara hem de hastalıklarına veda etmiş. O kadar enerjik hissetmeye başlamış ki, tekrar çalışma hayatına geri dönmek istemiş.

Peki hastaneye mi geri dönmüş? Hayır! Bunu düşünmemiş değil ancak ilaçlara veda eden bir insan olarak insanlara artık ilaç yazamayacağını belirten Zhang, onun yerine burada kalıp Hoca olarak hitap edilmeyi uygun bulmuş. Şimdi burada hem hoca hem doktor olarak yer alıyor.

“Peki burda da insanlar ölüyor mu?” diye merak etmiş Chan. “Elbette” demiş Zhang. “Her hastanede olduğu gibi burada da ölenler oluyor. Pek çoğu hastalıklarının son evresinde geldikleri için yenik düşebiliyor. Ancak tek bir farkla.. buraya gelen hastalar son anlarını huzur içinde acısız ve mutlu bir şekilde geçiriyorlar. Aileleri bile onların korku ve endişe yerine bu şekilde son yolculuklarına çıkmasına yardımcı olduğumuz için bize teşekkür ediyorlar” demiş.

Sonuçta herkes ölümle tanışacak. Bunu cihazlara takılı olarak, ilaçların gölgesinde yaşamakla, burada mücadeleci bir kişilikle huzur ve mutluluk içinde tamamlamak sanırım onlar için en iyisi olsa gerek…